Ik heb in mijn kleine leventje al heel wat meegemaakt, ben al bij vele doktoren, paragnosten, helderzienden, enz geweest, maar er is nog nooit iemand geweest die mij echt kon helpen.
Ik heb al heel wat ellende gezien en meegemaakt, waardoor ik soms in de afgrond belande.
Ik kreeg op een gegeven moment een ingeving, dat als ik geen hulp bij een ander kan vinden, dan moet ik die hulp maar bij mezelf gaan zoeken.
Ik ben begonnen om overal een kladje van te maken en met de jaren heb ik alles uitgewerkt en netjes op papier gezet, en er een bundel van gemaakt.
Ik merk wel dat als je je problemen of je ervaringen op papier zet, dat je er echt baat bij heb, want als het weer eens mis gaat dan pak ik me boek en lees hem zorgvuldig door.
Door mijn ervaringen opnieuw te lezen kon ik de situatie weer overzien en helder nadenken, waardoor ik me rust weer vond.
Ik heb ook gemerkt dat als je denkt vrienden te hebben, dat die er eigenlijk maar weinig zijn, zeker als je ze nodig heb in slechte perioden.
Wil niet zeggen dat alle mensen zo zijn, maar echte vriendschap is ver te zoeken.
De enige die kan helpen ben jezelf, door te accepteren dat je leeft.
Kijk meer om je heen, geniet meer van de dingen die om je heen leeft en ademt, zowel mens als dier.
Accepteer iedereen zoals ze zijn, inclusief jezelf, draai je om als mensen je de grond in willen trappen, denk dan bij jezelf, ach ze weten niet beter.
Probeer je innerlijke rust te vinden, geef liefde weg zolang je dat kan, dan zul je merken dat het leven niet zo kwaad is.
Het leven is te kort om het weg te geven aan stress en problemen, voor je het weet ben je er niet meer en dan moet je beseffen dat je eigenlijk geen leven heb gehad.
Probeer te leven, probeer te geven, maar blijf vooral jezelf.
